Η λογική του «μέσου όρου» –και το φωτεινό παράδειγμα του Σταμάτη Κριμιζή

ΕΚΡΗΞΕΙΣ

Αναφερόμενος στην καταγωγή του, ο Σταμάτης Κριμιζής το έχει θέσει όσο πιο εύγλωττα γίνεται: «Η φτώχεια δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι να μην προσπαθείς να την ξεπεράσεις». 

Φωτογραφία: Σύλβια Διαμαντοπούλου

Το Voyager εξερευνά το διάστημα 127 φορές πιο μακριά από τη γη κι αυτό το πέτυχε Έλληνας: ο Σταμάτης Κριμιζής από το Βροντάδο της Χίου, που κυρίευσε το διάστημα κατασκευάζοντας 65 διαστημόπλοια. 

O καθηγητής του John Hopkins έχει αφιερώσει τη ζωή του στην εξερεύνηση του διαστήματος. Με 530 δημοσιεύσεις, 9.500 ακαδημαϊκές αναφορές και τη συμβολή του στα projects της NASA οδήγησε το 1999 την International Astronomical Union να μετονομάσει τον αστεροειδή «1979 UH» σε «8323 Krimigis». 

Καταλύτης του προγράμματος Discovery της NASA, υπεύθυνος για την πρώτη προσεδάφιση σε αστεροειδή και για τον εξοπλισμό αποστολών σε οκτώ πλανήτες. Διακρίθηκε με το Βραβείο Ερευνών Διεθνούς Ακαδημίας Αστροναυτικής 1986 / 1994, με το Βραβείο Smithsonian 2002, με το Χρυσό Μετάλλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης Διαστήματος 2011 και με 40 ακόμη βραβεία NASA. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2013 τιμήθηκε από το ιδιωτικό πανεπιστήμιο Athens Information technology με το Βραβείο «Νίκη 2013», που δίδεται κάθε χρόνο σε διακεκριμένους Έλληνες. 

Λίγες μέρες νωρίτερα, τον Νοέμβριο, ως ομιλητής στο TEDx Athens παρότρυνε το κοινό να αναρωτηθεί «αν υπάρχουν όρια», για να καταλήξει ότι «τα μόνα εμπόδια για να πετύχουμε κάτι χρήσιμο και μεγάλο είναι στο μυαλό μας». 

Τον άκουσα να λέει «βρέθηκα από το ρουκετοπόλεμο στο Βροντάδο να χειρίζομαι μεγάλες ρουκέτες…» και –αναφερόμενος στην καταγωγή του– να εξηγεί με πάθος: «η φτώχεια δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι να μην προσπαθείς να την ξεπεράσεις».

Ο «μέσος όρος» σταματά την πρωτοβουλία, 

σκοτώνει τη σκέψη, 

υποθηκεύει τα πάντα σε ένα μέτριο μέλλον.

Ο Κριμιζής δεν τιμήθηκε από την Ελληνική Πολιτεία, ή την ακαδημαϊκή κοινότητα, και δεν εννοώ με μια ακόμη πλακέτα. 
Δεν τιμήθηκε με κάτι πιο ουσιαστικό –γιατί όχι με ένα κεντρικό ρόλο στην πρακτική αναδιοργάνωση της ελληνικής εκπαίδευσης; 
Δεν θα βοηθούσε ένας άνθρωπος που συνεργαζόταν με τη διεθνή κοινότητα, που συμβούλεψε Προέδρους, που έφερε εις πέρας δύσκολες αποστολές, που έχει δει πρακτικές εφαρμογές καινοτομίας, που μπορεί να εισάγει νέες μορφές στην αγορά; 
Δεν θα ήξερε να διοικεί, εμπνέοντας; 
Εκπαιδεύτηκε σαν ικανός project manager, αν και ήταν επιστήμονας. Τον συνοδεύει η φήμη ότι όταν ανέλαβε το πρώτο του διαστημικό πρόγραμμα προϋπολογισμού 150 δις δολ., το υλοποίησε με 40 δις. λιγότερα. 
Σε αυτόν τον παγκοσμίου φήμης επιστήμονα δεν αποδόθηκαν τιμές, ούτε ειδικός ρόλος, γιατί, νομίζω, το απανταχού «σύστημα» δεν θέλει συγκρίσεις. Θέλει να μείνουμε σε χαμηλότερο πήχη, για να έχει ρόλο και… εξουσία!

Ο Σταμάτης Κριμιζής ‒επικεφαλής ερευνητής σε διάφορες διαστημικές αποστολές της NASA, συμπεριλαμβανομένων και των Voyager 1 (φωτογραφία) και Voyager 2‒ κυρίευσε το διάστημα κατασκευάζοντας 65 διαστημόπλοια. «Βρέθηκα από το ρουκετοπόλεμο στο Βροντάδο να χειρίζομαι μεγάλες ρουκέτες…», όπως το έχει πει, με χιούμορ, ο ίδιος.

Στην Ελλάδα έγιναν όλοι και όλα «σούπα», εξισώνοντας προς τα κάτω το ταλέντο. 

Όλοι ίδια λεφτά θα παίρνετε, ίδια δικαιώματα και καθήκοντα θα έχετε, με τα χρόνια ίδια προαγωγή θα έχετε, ακόμη και στις περικοπές τα ίδια θα χάσετε. 

Η κρατικοδιαίτη οικονομία σε οδηγούσε να μπεις κάπου, και μετά όλοι να ακολουθούν κοινή πορεία. Η έννοια του άξιου, του καλύτερου, που αποδεικνύεται από την αξιολόγηση επίτευξης πρακτικών στόχων, τα θετικά στοιχεία προσωπικότητας, η ανάληψη πρωτοβουλιών δεν υπήρχαν στη χώρα μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια. 

Η φίλη έγινε στέλεχος, ο ξάδελφος διευθυντής, ο γιος του φίλου εξ απορρήτων και η συννυφάδα μέλος του ΔΣ. 

Η έλλειψη αξιοκρατίας ανέπτυξε αδιαφάνεια και έβαλε όλους να «χορεύουν» στον ίδιο ρυθμό. 

Ο «μέσος όρος» όμως σταματά την πρωτοβουλία, σκοτώνει τη σκέψη, υποθηκεύει τα πάντα σε ένα μέτριο μέλλον. Την ημέρα της βράβευσης του κ. Κριμιζή, ο Υπ. Παιδείας τον είχε προλογίσει αποδίδοντας τιμές όχι στον διακριθέντα, αλλά στο δικό του έργο, την περιβόητη μεταρρύθμιση! 

Εγώ στη θέση του θα ντρεπόμουν να σηκωθώ στο βήμα. 

Οι εμπορικοί δρόμοι του μέλλοντος, οι αναδυόμενες αγορές, οι πατέντες τροφίμων και βιοτεχνολογίας, τα hub καινοτομίας, οι εταιρείες ανάπτυξης πανεπιστημίων και εταιρειών, οι έξυπνες πόλεις… σε αφήνουν σε μια αφόρητη μοναξιά κι εσύ… μιλάς για μεταρρυθμίσεις, χωρίς στόχους, αποτελέσματα και «ανοιχτά» (στον κόσμο) πανεπιστήμια.

Στην Ελλάδα έγιναν όλοι και όλα «σούπα», 

εξισώνοντας προς τα κάτω το ταλέντο.

Ίσως για αυτό δεν προτάθηκε ρόλος στον Σταμάτη Κριμιζή. Ίσως για αυτό, επίσης, έφυγε πικραμένος ο Δημήτρης Νανόπουλος πριν κάμποσα χρόνια. 

Ίσως για αυτό, πάλι, ο κ. Πελεγρίνης είπε ότι το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου λειτούργησε ως «5η φάλαγγα του Φράνκο», διαγράφοντας την όποια αξία έχει. 

Ο κ. Κριμιζής, αν γνώριζε το Συμβούλιο του Ιδρύματος, μαθημένος σε μια κοινωνία δημιουργίας, συνεργασίας και φιλοδοξιών, θα τους άκουγε και θα ρωτούσε ποιους νεωτερισμούς θα εφαρμόσουν, βγάζοντας το τεφτέρι του. 

Θα σεβόταν τι έχουν να δώσουν οι Δ. Μπερτσιμάς (Καθηγητής ΜΙΤ), Χ. Παπαγεωργίου (Καθηγητής Μαθηματικής), Στ. Κατσανέβας (Καθηγητής Φυσικής Παρισίων), Αλεξ. Νεχαμάς (Καθηγητής Φιλοσοφίας του Princeton), Davis Jack (Καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας του Cincinnati), Γ. Τσώκος (Καθηγητής Παθολογίας στο Harvard) και 6-8 ακόμη μέλη. 

Προχωρούμε με «ρετσέτες» του παρελθόντος, μειώνουμε την αξία και τα όνειρα ανθρώπων, ακούμε επαναλαμβανόμενα «πιστεύω ότι», ζούμε με την αναποτελεσματική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών και ακολουθούμε κουρασμένους σωτήρες-ηγέτες. 

Με τέτοιες συνθήκες όχι η εκπαίδευση δεν θα μας δώσει προστιθέμενη αξία στο μέλλον, αλλά ούτε η χώρα αυτή ποτέ θα «ανασάνει». 

Συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι ακριβώς κάναμε και, απλώς, πέφτουμε πιο γρήγορα, περισσότεροι μαζί…

ΠΗΓΗ: http://www.andro.gr