Νέες εικόνες από ραντάρ αποκαλύπτουν αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης

Credit: Bruce Campbell (Smithsonian Institution, National Air and Space Museum); Arecibo/NAIC; NRAO/AUI/NSF

Mare Serenitatis / Θάλασσα της ηρεμίας

Νέες εικόνες του φεγγαριού της Γης, αποκαλύπτουν περισσότερα από ό, τι μπορεί να δει κανείς με γυμνό μάτι, χάρη στις συνδυασμένες προσπάθειες των δύο μεγαλύτερων ραδιο-τηλεσκοπίων του είδους- "Green Bank" Τηλεσκόπιο Εθνικής Ραδιο-Αστρομίας Παρατηρητηρίου (GBT) στη Δυτική Βιρτζίνια και το Παρατηρητήριο Αρεσίμπο / Arecibo στο Πουέρτο Ρίκο.

Για να δημιουργηθούν αυτές τις εικόνες, τα σήματα του ραντάρ από το ισχυρό πομπό του Arecibo, διείσδυσαν πολύ κάτω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης. 
Τα σήματα στη συνέχεια επέστρεψαν πίσω και λήφθηκαν από τους ευαίσθητους δέκτες του GBT. 
Αυτή η τεχνική παρατήρησης, γνωστή ως διστατικό ραντάρ, έχει χρησιμοποιηθεί για να μελετήσει πολλά αντικείμενα στο ηλιακό μας σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των αστεροειδών και άλλων πλανητών.

Η πρώτη εικόνα αποκαλύπτει κρυμμένα χαρακτηριστικά γύρω από μια περιοχή που είναι γνωστή ως Mare Serenitatis ή Θάλασσα της Ηρεμίας, η οποία βρίσκεται κοντά στο σημείο προσεδάφισης του Apollo 17. 
Οι παρατηρήσεις του ραντάρ ήταν σε θέση να «δουν» περίπου 10-15 μέτρα (33-50 πόδια) κάτω από τη σεληνιακή επιφάνεια. 
Τα φωτεινά και σκοτεινά χαρακτηριστικά είναι το αποτέλεσμα της σύνθεσης αλλαγών στη σεληνιακή σκόνη και τις διαφορές στην αφθονία των βράχων που είναι θαμμένοι μέσα στο έδαφος.

Η δεύτερη εικόνα είναι παρόμοια παρατήρηση του κρατήρα της σεληνιακής επίπτωσης, γνωστός ως Αρίστυλλος. 
Ο απόηχος του ραντάρ, αποκαλύπτει γεωλογικά χαρακτηριστικά του μεγάλου πεδίου συντριμμιών που δημιουργήθηκαν από την δύναμη της πρόσκρουσης. 
Το σκοτεινό "φωτοστέφανο" γύρω από τον κρατήρα, οφείλεται σε κονιορτοποιημένα συντρίμματα πέρα από τα τραχιά, φωτεινά σημεία του πλαισίου του ραντάρ. 
Η εικόνα δείχνει, επίσης, ίχνη λάβας-όπως χαρακτηριστικά γνωρίσματα που παράγονται όταν ο σεληνιακός βράχος έλιωσε από τη θερμότητα της σύγκρουσης. 
Ο κρατήρας είναι περίπου 55 χιλιόμετρα (34 μίλια) σε διάμετρο και 3,5 χιλιόμετρα (2 μίλια) σε βάθος.

Credit: Bruce Campbell (Smithsonian Institution, National Air and Space Museum); Arecibo/NAIC; NRAO/AUI/NSF

Κρατήρας Αρίστυλλος

Αυτές οι εικόνες βοηθούν τους πλανητικούς επιστήμονες να ερμηνεύσουν τη σύνθετη ιστορία του φεγγαριού, που συχνά επισκιάζεται από στρώματα σκόνης που έχουν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια δισεκατομμυρίων ετών, για την καλύτερη κατανόηση της γεωλογίας των προηγούμενων σημείων προσεδάφισης, και το σχέδιο για τη μελλοντική σεληνιακή εξερεύνηση.


Μετάφραση: To-New-Sas

ΠΗΓΗ: phys.org