19 Οκτωβρίου 1910.
Γεννιέται ο Ινδός αστροφυσικός Σουμπραχμανιάν Τσαντρασεκάρ.
Με βάση τη σύγχρονη ατομική θεωρία εξέτασε τη δομή και την εξέλιξη των αστέρων και είναι γνωστός για τις εργασίες του πάνω στη θεωρητική αστρονομία (κοσμογονία) και ιδιαίτερα στη θεωρία του για το «θάνατο των άστρων» με το όριο Τσαντρασεκάρ, εξαιτίας του οποίου έλαβε το βραβείο Νόμπελ Φυσικής, το 1983, μαζί με τον Φάουλερ (William Fowler).
Ο Τσαντρασεκάρ ήταν ανεψιός του διάσημου φυσικού Ράμαν (Chandrasekhara Raman), ο οποίος επίσης είχε τιμηθεί (1930) με το βραβείο Νόμπελ της φυσικής. Σπούδασε στο Προεδρικό Κολέγιο του Πανεπιστημίου του Μαντράς και στο Κολέγιο Τρίνιτυ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, στο οποίο μάλιστα εργάστηκε μεταξύ των ετών 1933 και 1937. Στις αρχές της 10ετίας του 1930, ο Τσαντρασεκάρ οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι οι αστέρες, όταν μετατρέψουν όλα τα αποθέματά υδρογόνου τους σε ήλιο αρχίζουν να συρρικνώνονται υπό την επίδραση της ίδιας τους της βαρύτητας. Στη φάση αυτή της εξέλιξής τους οι αστέρες, γνωστοί ως λευκοί νάνοι έχουν σμικρυνθεί τόσο πολύ, ώστε το μέγεθός τους να γίνει περίπου ίσο με το μέγεθος της Γης, ενώ η ύλη τους έχει συμπιεσθεί σε μεγάλο βαθμό αποκτώντας ιδιαίτερα υψηλή πυκνότητα (εκφυλισμένη ύλη).
Ο Τσαντρασεκάρ παρουσίασε τα αποτελέσματα των ερευνών του, το 1935, υποστηρίζοντας ότι η μάζα του άστρου παίζει τον αποφασιστικό ρόλο, γιατί αν είναι μεγαλύτερη από την κρίσιμη τιμή των 1,4 ΜΘ, τότε το εκφυλισμένο αέριο των ηλεκτρονίων συμπεριφέρεται σχετικιστικά και έτσι η επικρατούσα θεωρία των λευκών νάνων ήθελε γενίκευση.
Η μάζα του αστέρα εξακολουθεί να καταρρέει, αποβάλλοντας το αέριο περίβλημά του, στα πλαίσια μια έκρηξης υπερκαινοφανούς αστέρα, και μετατρέπεται τελικά σε αστέρα νετρονίων.
Οι αστέρες ακόμη μεγαλύτερης μάζας συνεχίζουν τη συρρίκνωσή τους μετατρεπόμενοι, τελικά, σε μαύρες τρύπες.
Οι παραπάνω υπολογισμοί του Τσαντρασεκάρ συνέβαλαν σημαντικά στην κατανόηση του χαρακτήρα ορισμένων ουρανίων σωμάτων, όπως είναι οι υπερκαινοφανείς αστέρες, οι αστέρες νετρονίων, και οι μαύρες τρύπες.
Η αντίδραση του καθηγητή της αστρονομίας στο Κέιμπριτζ Άρθουρ Έντινγκτον, ήταν άμεση. Αρνήθηκε να δεχθεί τα αποτελέσματα του νεαρού Ινδού αστροφυσικού, ο οποίος εγκατέλειψε τη Μ. Βρετανία και πήγε στις ΗΠΑ, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου (1938), όπου τελειοποίησε τη θεωρία του για τις τελικές καταστάσεις των άστρων. Το 1952, έγινε τακτικός καθηγητής του ίδιου πανεπιστημίου. Εκεί πραγματοποίησε σημαντικό ερευνητικό έργο για τη μεταφορά ενέργειας με το μηχανισμό της ακτινοβολίας, στις ατμόσφαιρες των αστέρων. Επιχείρησε, επίσης, να αναπτύξει έναν μαθηματικό τύπο για να περιγράψει τις μαύρες τρύπες στο έργο του Η μαθηματική θεωρία των μαύρων οπών (1983).
Έγραψε μεταξύ των άλλων: Εισαγωγή στη μελέτη της αστρικής δομής (1939), Οι αρχές της αστρικής δυναμικής (1943), Διάδοση της ακτινοβολίας (1950), Υδροδυναμική και υδρομαγνητική ευστάθεια (1961), Ισορροπία ελλειψοειδών σχημάτων (1968), Γενική σχετικότητα και σχετικιστική αστροφυσική (1971), Μαθηματική θεωρία των μελανών οπών (1983) και Αλήθεια και ομορφιά – Αισθητική και κίνητρα στην επιστήμη (1987).
Πηγή: astronomos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου