Πώς θα έμοιαζε ο πλανήτης μας αν ήταν επίπεδη και μπορούσε κανείς να φτάσει μέχρι την άκρη του
Για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι είχαν βέβαια την πεποίθηση ότι η Γη είναι επίπεδη και κέντρο του σύμπαντος. Από τον Ζ’ π.Χ. αιώνα, σοφοί παρατηρητές ανέτρεψαν την άποψη αυτή.
Πρώτος ο Θαλής ο Μιλήσιος κι έπειτα ο Αναξίμανδρος, ο Πυθαγόρας και ο Παρμενίδης υποστήριξαν ότι η Γη είναι στρογγυλή. Περίπου δυο αιώνες αργότερα, ο Αριστοτέλης επιβεβαίωσε και πειραματικά τις φιλοσοφικές θέσεις των προγενέστερων, όπως άλλωστε αργότερα και ο Αρχιμήδης.
Στο παραπάνω βίντεο ο Michael Stevens του Vsauce μας παρουσιάζει τη δική του ματιά για την επίπεδη Γη.
Μύθος της επίπεδης Γης
Η ψευδής πεποίθηση ότι ο μεσαιωνικός Χριστιανισμός πίστευε σε μια επίπεδη Γη αναφέρεται ως μύθος της επίπεδης Γης.
Το 1945, ο Σύλλογος Ιστορικών (Historical Association) της (Μεγάλης Βρετανίας), το είχε αναφέρει σε ένα φυλλάδιο σχετικά με κοινά σφάλματα στην ιστορία ως δεύτερο από 20.
Ο μύθος ότι οι άνθρωποι του Μεσαίωνα πίστευαν ότι η Γη ήταν επίπεδη εγγράφηκε στη λαϊκή φαντασία τον 19ο αιώνα, κυρίως χάρη στην δημοσίευση του έργου φαντασίας του Washington Irving "Η ζωή και τα ταξίδια του Χριστόφορου Κολόμβου", το 1828.
Αν και η υπόθεση της επίπεδης Γης έχει από καιρό γενικά απορριφθεί, εξακολουθούν να υπάρχουν περιστασιακά σύγχρονοι υποστηρικτές της υπόθεσης.
Σήμερα, τα μέλη της Οργάνωσης "Επίπεδη Γη" είναι πεπεισμένα ότι αφού οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την επιφάνεια της Γης ως επίπεδη, γιατί να μην είναι κιόλας;
Η οργάνωση πιστεύει ότι η Γη δεν είναι σφαίρα, όπως αποδεικνύουν τα επιστημονικά δεδομένα ή ακόμα οι φωτογραφίες από το διάστημα, αλλά πρόκειται για μια συνωμοσία που έχει κατασκευάσει η NASA και άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.
Οι ίδιοι αγνοούν ηθελημένα τόσο τις ιδέες του αρχαίου Έλληνα μαθηματικού και αστρονόμου Αρίσταρχου του Σάμιου όσο και το έργο του Κοπέρνικου, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που μίλησαν για ηλιοκεντρικό σύστημα και σφαιρική Γη, ο ένας στην αρχαιότητα και ο άλλος στους νεότερους χρόνους, πολύ πριν εμφανιστεί η αμερικανική υπηρεσία διαστήματος στον χάρτη.
Το ανησυχητικό είναι ότι η εν λόγω οργάνωση κερδίζει συνεχώς νέα μέλη. Από το 2009 μετρά 200 νέες εγγραφές κάθε χρόνο.
Οι άνθρωποι που γίνονται μέλη της στην πλειοψηφία τους είναι Αμερικανοί και Βρετανοί.
Η σύγχρονη εκδοχή του Flat Earth Society χρονολογείται από τις αρχές του 1800, όταν ιδρύθηκε από τον Samuel Birley Rowbotham (Άγγλος εφευρέτης).
Οι απόψεις του Samuel Rowbotham βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό σε βιβλικά κείμενα.
Το σύστημά του, που ονομάζεται Zetetic Astronomy, αναφέρει ότι η γη είναι ένας επίπεδος δίσκος με κέντρο τον Βόρειο Πόλο και οριοθετείται κατά μήκος της νότιας άκρης της από ένα τείχος πάγου ύψους 40 μέτρων, με τον ήλιο, το φεγγάρι, τους πλανήτες και τα άστρα μόνο μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της γης.
Μετά το θάνατο του Rowbotham το 1884, οι οπαδοί του Zetetic Astronomy ίδρυσαν την Παγκόσμια Εταιρεία Zetetic.
Και όμως, γυρίζει
Οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι προχώρησαν ακόμα περισσότερο και υποστήριξαν ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Αντίθετα με τα όσα πίστευαν ως τότε, οι Πυθαγόρειοι αποδείξανε ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον Ήλιο.
Ο Ηρακλείδης ο Ποντικός και κυρίως ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (320 - 250 π.Χ.) είναι οι πρώτοι που συνέλαβαν τη μεγάλη αλήθεια. Όμως, ο Αριστοτέλης είχε αντίθετη άποψη κι αυτή επικράτησε.
Ο Σταγειρίτης δίδασκε πως η Γη είναι μεν σφαιρική αλλά στέκει ακίνητη στη μέση του στερεώματος.
Στα μέσα του Β’ μ.Χ. αιώνα, ο Πτολεμαίος Κλαύδιος συστηματοποίησε τις ως τότε αντιλήψεις παρασιωπώντας τις θέσεις των Πυθαγόρειων φιλοσόφων. Γι’ αυτόν, η Γη είναι μια ακίνητη σφαίρα στο κέντρο του κόσμου κι όλα τα άλλα ουράνια σώματα περιστρέφονται γύρω της.
Οι φανατικοί κληρικοί δέχτηκαν πως το σύστημα του Πτολεμαίου συμφωνούσε με τις γραφές και πολέμησαν λυσσαλέα κάθε αντίθετη άποψη. Για περίπου 1500 χρόνια, όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει την ακινησία του πλανήτη μας, εθεωρείτο αιρετικός κι αντιμετώπιζε το ανάθεμα της Εκκλησίας.
Ο Νικόλαος Κοπέρνικος γεννήθηκε στην Πολωνία, στις 19 Φεβρουαρίου του 1473. Ξόδεψε τα πρώτα χρόνια της ζωής του σπουδάζοντας νομικά, αρχαία ελληνικά και αστρονομία, την οποία αγάπησε με πάθος. Έφτιαξε ένα μικρό παρατηρητήριο κι αφοσιώθηκε στη μελέτη του ουράνιου θόλου. Γρήγορα διαπίστωσε πως ο Αρίσταρχος ο Σάμιος είχε δίκιο, που έλεγε πως το πλανητικό μας σύστημα είναι ηλιοκεντρικό. Και πως ήταν λάθος η ακόμα τότε επικρατούσα αντίληψη του Πτολεμαίου ότι η Γη είναι ακίνητη κι ότι ο Ήλιος κι οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω της.
Ο Κοπέρνικος κάθισε κι έγραψε ένα ογκοδέστατο βιβλίο με τίτλο "Η περιστροφή των ουρανίων σωμάτων".
Σ’ αυτό, υποστήριζε ότι η Γη δεν είναι τίποτε άλλο από έναν πλανήτη, που περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον Ήλιο. Και ότι όλοι οι πλανήτες έχουν αυτή τη διπλή περιστροφή.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα 1515 στη Νυρεμβέργη και ξεσήκωσε θύελλα. Οι επιστήμονες αποφάνθηκαν πως πρόκειται για σκάνδαλο. Η Εκκλησία το έβγαλε αιρετικό, γιατί «έρχεται σε σύγκρουση με τις άγιες γραφές». Κανένας δεν ήθελε να πιστέψει πως η Γη μπορούσε να μην είναι το κέντρο του κόσμου.
Ο θόρυβος που συνεχιζόταν, ανάγκασε τον πάπα Παύλο Γ’ να ασχοληθεί με το θέμα. Ο πάπας μελέτησε το έργο του Κοπέρνικου και ανακοίνωσε πως η θεωρία του είναι λαθεμένη. Την καταδίκασε κι έβαλε το σύγγραμμα στη μαύρη λίστα των απαγορευμένων βιβλίων.
Ο Κοπέρνικος πέθανε το 1543 βυθισμένος στην περιφρόνηση. Σήμερα, θεωρείται ο θεμελιωτής της νεότερης αστρονομίας.
Ακριβώς 121 χρόνια μετά τον θάνατο του Κοπέρνικου, γεννήθηκε ο Γαλιλαίος Γαλιλέι (1564). Σπούδασε μαθηματικά, φυσική και αστρονομία.
Στα 19 του, παρατηρώντας μέσα στον καθεδρικό ναό της Πίζας μια λάμπα που πηγαινοερχόταν, καθώς την κινούσε ο αέρας, ανακάλυψε τους νόμους της ισόχρονης κίνησης του εκκρεμούς. Στη συνέχεια, εφηύρε την υδροστατική ζυγαριά, ανακάλυψε τους νόμους της βαρύτητας, έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης δυναμικής και, στα 1609, σε ηλικία 45 χρόνων, κατασκεύασε στη Βενετία το πρώτο αστρονομικό τηλεσκόπιο, με το οποίο έκανε παρατηρήσεις στο φεγγάρι.
Ήθελε να διαπιστώσει, αν ο Κοπέρνικος είχε δίκιο με τα όσα έλεγε για την κίνηση των πλανητών.
Λίγα χρόνια αργότερα, είχε κι αυτός καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν είναι ο Ήλιος που γυρίζει γύρω από τη Γη, αλλά η Γη που περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο, όπως και όλοι οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.
Ανακοίνωσε περιχαρής την ανακάλυψή του, για να διαπιστώσει πως η έρευνα και η επιστήμη δεν είχαν καμιά τύχη στην εποχή του.
Η ανακοίνωσή του θεωρήθηκε φοβερή βλαστήμια κατά του θεού. Τον είπαν αιρετικό. Ο Γαλιλαίος επέμενε στην άποψή του με αποτέλεσμα στις 22 Ιουνίου του 1633, να τον συλλάβει η Ιερή Εξέταση και να τον φυλακίσει. Συνέχισε να επιμένει πως η Γη γυρίζει και πως αυτό είναι ανεξάρτητο από τη θρησκεία. Από τα μέσα Ιανουαρίου του 1634 κι ενώ πατούσε πια τα εβδομήντα του, οι δεσμοφύλακες άρχισαν να τον υποβάλλουν σε φριχτά βασανιστήρια, μήπως και τον συνετίσουν. Άντεξε τρεις βδομάδες.
Στις 10 Φεβρουαρίου του 1634, γονατιστός μπροστά στους ιεροεξεταστές, απαρνήθηκε τη θεωρία του ως λαθεμένη και αιρετική.
Λέγεται πως, την ίδια στιγμή, μουρμούρισε:
«Και όμως, γυρίζει». Έζησε άλλα οκτώ χρόνια. Πέθανε το 1642, περιορισμένος και κάτω από την αυστηρή παρακολούθηση της Ιερής Εξέτασης. Ακριβώς 350 χρόνια μετά το θάνατό του, ο πάπας Παύλος ζήτησε δημόσια συγνώμη για τις διώξεις που υπέστη ο Γαλιλαίος, αναγνωρίζοντας πως η Ιερή Εξέταση είχε κάνει λάθος.
Λάθη, όμως, είχε κάνει και ο Γαλιλαίος. Τον ίδιο με αυτόν καιρό, ο Ιωάννης Κέπλερ διατύπωνε τους τρεις θεμελιώδεις νόμους του και εξηγούσε ότι η Γη ακολουθεί ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Και λίγα χρόνια αργότερα, ο Ισαάκ Νεύτoν (1642 - 1727) διατύπωνε τον νόμο της παγκόσμιας έλξης.
Ο Λαπλάς και το big bam
Πρώτος που διατύπωσε μιαν επιστημονικά θεμελιωμένη θεωρία για τη δημιουργία του Σύμπαντος είναι ο Καντ, στα 1755. Σαράντα χρόνια αργότερα, στα 1796, ο Γάλλος μαρκήσιος ντε Λαπλάς διατύπωσε μια παρόμοια αλλά πιο ολοκληρωμένη θεωρία, με την οποία προσπάθησε να δώσει απαντήσεις σε θεμελιώδη και αναπάντητα ερωτηματικά. Διακόσια χρόνια μετά τον Λαπλάς, η πρόοδος της επιστήμης προς αυτή την κατεύθυνση δεν έχει προχωρήσει πιο μακριά. Απλά, με τη γνώση της πυρηνικής ενέργειας, προσπάθησε να καλύψει κάποια κενά της λαπλάσειας άποψης. Ουσιαστικά, όμως, ούτε ως αναπόδεικτη θεωρία έχει το ανθρώπινο μυαλό πλησιάσει στη γενεσιουργό αιτία του Σύμπαντος.
Τον Απρίλιο του 1995, το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ φωτογράφισε έναν διαστρικό τυφώνα, που σάρωσε το νεφέλωμα του Αετού, στον αστερισμό του Όφι, εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Το φαινόμενο συνέβη πριν από 7.000 χρόνια αλλ’ η εικόνα του έφτασε στα μέρη μας το 1995. Το τηλεσκόπιο φωτογράφισε τεράστιες στήλες ψυχρού αέριου και σκόνης να βγαίνουν από ένα σύννεφο υδρογόνου, σαν σταλαγμίτες που ξεπετάγονται από το έδαφος. Οι δυνάμεις αυτές δεν έκαναν τίποτα άλλο από αυτά που, σε γενικές γραμμές πιστεύουμε ότι συμβαίνουν, όταν ένα αστέρι γεννιέται.
Όλα ξεκινούν με δοσμένη την ύπαρξη της αστρικής ύλης. Πούθε αυτή προήλθε αρχικά, κανένας δεν ξέρει. Ο Λαπλάς θεωρεί ότι αρχικά, στο άπειρο του Διαστήματος, υπήρχε (και εξακολουθεί να υπάρχει) η πάρα πολύ αραιωμένη ύλη. Η ύλη αυτή αργά αλλά σταθερά συστέλλεται και συσσωρεύεται σε ισχυρά κέντρα έλξης, που δεν είναι παρά μεγαλύτερες και πιο πυκνές μάζες αστρικού υλικού. Αυτή η συσσώρευση δημιουργεί τους νεφελοειδείς, δηλαδή τα κέντρα συμπύκνωσης της ύλης, με ασύλληπτες αποστάσεις να μεσολαβούν ανάμεσά τους.
Ένας από τους τεράστιους αυτούς νεφελοειδείς είναι και η γενεσιουργός αιτία του δικού μας πλανητικού συστήματος. Η ανυπολόγιστη θερμότητά του χανόταν συνεχώς και αυτή η μεταβολή δημιούργησε μιαν αργή κίνηση του νεφελοειδούς γύρω από τον άξονά του. Η συνεχής ψύξη και η βαρύτητα έκαναν την αστρική ύλη να συμπυκνώνεται προς το κέντρο και να συστέλλεται. Η διαρκής συστολή επιτάχυνε την περιστροφή με συνέπεια να αυξηθεί η φυγόκεντρος δύναμη που ασκείτο πάνω στα μόρια.
Όταν η φυγόκεντρος δύναμη έγινε μεγαλύτερη από τη βαρύτητα, η μάζα της ύλης στον ισημερινό του νεφελοειδούς αποσπάστηκε σαν δακτύλιος, που με τη σειρά του διασπάστηκε σε διαφόρων μεγεθών τμήματα. Με την έλξη που το ένα τμήμα ασκούσε πάνω στο άλλο, σχηματίστηκε η πρώτη πύρινη σφαίρα, ο πρώτος και αρχαιότερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος. Με τον ίδιο τρόπο σχηματίστηκαν και οι υπόλοιποι. Ό,τι απέμεινε στο κέντρο, είναι το υλικό από το οποίο δημιουργήθηκε ο Ήλιος: Ένας όγκος 700 φορές πιο μεγάλος από όλους μαζί τους πλανήτες και τους δορυφόρους τους.
Αυτά λέει ο Λαπλάς, που βέβαια αγνοούσε την ύπαρξη της πυρηνικής ενέργειας, όπως κι όλες τις μετέπειτα τεράστιες ανακαλύψεις της επιστήμης. Η σήμερα κρατούσα θεωρία, όμως, σε γενικές γραμμές, δεν απέχει και πολύ από του Λαπλάς. Στους πάνω από 500.000 βαθμούς θερμοκρασίας, πυρηνικές εκρήξεις αναπόφευκτες δημιουργούν μια πανίσχυρη και τρομακτική ενέργεια. Μια τέτοια κεντρική έκρηξη τίναξε πέρα το αστρικό υλικό κάποια στιγμή και δημιούργησε τη διασκορπισμένη αστρική και μεσοαστρική ύλη και τα νεφελώματα, που γέννησαν κι εξακολουθούν να γεννούν αστέρια.
Είναι η Μεγάλη Έκρηξη, το Μεγάλο Μπαμ, το «big bam», όπως έχει επικρατήσει να λέγεται. Πότε έγινε αυτό; Υπολογίζουμε πριν από 15 με 22 δισεκατομμύρια χρόνια. Ήταν το πρώτο, το δεύτερο ή το χιλιοστό; Κανένας δεν ξέρει. Σίγουρα, όμως, δεν είναι το τελευταίο. Ουσιαστικά, η δημιουργία και η καταστροφή του Σύμπαντος δεν είναι τίποτε άλλο από μια διαδοχική διαστολή και συστολή. Διαστέλλεται από τις τρομερές θερμοκρασίες, με την ύλη να χάνει συνεχώς θερμότητα, ώσπου έρχεται η ώρα της συστολής, της συμπύκνωσης και της καινούριας έκρηξης.
Μια τέτοια Μεγάλη Έκρηξη δημιούργησε δυνάμεις που ακόμα ασκούνται. Το Σύμπαν συνεχίζει να μεγαλώνει καλύπτοντας όλο και νέες εκτάσεις. Από πού ξεκινώντας; Προς πού κατευθυνόμενο; Κανένας δεν ξέρει...
******
Αναξίμανδρος:
Μιλήσιος φιλόσοφος (610 - 574 π.Χ.), μαθητής του Θαλή. Δίδασκε πως αρχή των όντων είναι το «άπειρον», ύλη χωρίς χρονική αρχή και τέλος και απέραντη σε έκταση. Από αυτήν προέρχονται τα πάντα και σε αυτήν καταλήγουν. Οι αντιθέσεις του απείρου (ζεστό - κρύο, ξερό - υγρό) δημιουργούν ένα πύρινο σφαιρικό περικάλυμμα του κόσμου, τον αέρα, τη γη και το νερό. Από το πύρινο περικάλυμμα γεννήθηκαν ο ήλιος, το φεγγάρι και τ’ αστέρια. Η Γη χωρίστηκε σε στεριά και θάλασσα κι έχει κυλινδρικό σχήμα. Η ζωή δεν είναι παρά μια εξέλιξη από τους ατελέστερους οργανισμούς προς τους τελειότερους.
Αρίσταρχος:
Σάμιος αστρονόμος (320 - 250 π.Χ.), από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Πρώτος εισηγήθηκε το ηλιοκεντρικό σύστημα με το μνημειώδες έργο του «Περί μεγεθών και αποστημάτων Ηλίου και Σελήνης».
Αριστοτέλης:
Φιλόσοφος από τα Στάγειρα της Χαλκιδικής (384 - 322 π.Χ.). Μαθητής του Πλάτωνα για είκοσι χρόνια, μελετητής όλων των επιστημών, επέδρασε βαθιά στην εξέλιξή τους. Δημιούργησε την περιπατητική σχολή και επί αιώνες εθεωρείτο αυθεντία για ο,τιδήποτε με το οποίο είχε ασχοληθεί. Αναγνωρίζεται ως ο θεμελιωτής της επιστημονικής φιλοσοφίας, ο ιδρυτής του θετικισμού και ο δημιουργός της ονοματολογίας. Πολλοί από τους ορισμούς του ισχύουν ακόμη. Θεωρείται επίσης και ο ιδρυτής των επιστημών λογικής, ψυχολογίας, ρητορικής, ποιητικής, φυσικής ιστορίας και μεταφυσικής.
Αρχιμήδης: Μαθηματικός,
μηχανικός και φυσικός από τις Συρακούσες (287 - 212 π.Χ.). Έδωσε τεράστια ώθηση στη γεωμετρία, ανακάλυψε τους νόμους της ανάκλασης και διάθλασης του φωτός, τη χρήση των κατόπτρων, τους μοχλούς (σε αυτόν ανήκει το ρητό «δος μοι παν στω και τα γαν κινήσω») και πλήθος επιστημονικών εφαρμογών. Επινόησε τα κοίλα κάτοπτρα, με τη χρήση των οποίων κατόρθωσε να πυρπολήσει από απόσταση τον ρωμαϊκό στόλο, όταν απειλήθηκε η πατρίδα του, και βέβαια σε αυτόν οφείλεται η «αρχή του Αρχιμήδους» στην υδροστατική.
Γαλιλαίος:
Μεγάλος Ιταλός μαθηματικός, φυσικός και αστρονόμος, θεμελιωτής της πειραματικής επιστήμης (1564 - 1642). Ανακάλυψε τον νόμο του ισόχρονου των ταλαντώσεων του εκκρεμούς, το θερμόμετρο και την υδροστατική ζυγαριά. Μελέτησε τους νόμους της βαρύτητας και πρώτος κατασκεύασε αστρονομικό τηλεσκόπιο. Υπέστη διωγμούς από την Ιερά Εξέταση, επειδή υποστήριζε ότι η Γη κινείται γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον Ήλιο. Λέγεται ότι, όταν εξαναγκάστηκε να απαρνηθεί τη θεωρία του, για να γλιτώσει το κεφάλι του, ψιθύρισε: «Και όμως γυρίζει».
Θαλής: Μιλήσιος,
ένας από τους Επτά σοφούς της αρχαιότητας (639 - 549 π.Χ.). Ιδρυτής της θεωρητικής γεωμετρίας, εντόπισε την έλξη που προέρχεται από την τριβή του ήλεκτρου, οδηγώντας την επιστήμη στην ανακάλυψη του ηλεκτρισμού. Πίστευε πως αρχή του παντός είναι το νερό, προέβλεψε την έκλειψη ηλίου του 558 π.Χ. και θεωρείται ο πρώτος φυσικός φιλόσοφος.
Καντ, Εμμανουήλ:
Μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, θεολόγος και φυσικομαθηματικός (1724 - 1804). Έγραψε «Κριτική του καθαρού λόγου», «Κριτική του πρακτικού λόγου» και «Κριτική της δύναμης της κρίσης». Δίδαξε ότι η ύπαρξη του ηθικού νόμου προϋποθέτει τρία «αιτήματα»: Την ελευθερία της βούλησης, την αθανασία της ψυχής και την ύπαρξη του θεού.
Κέπλερ, Ιωάννης:
Περίφημος Γερμανός αστρονόμος και φυσικός, ιδρυτής της σύγχρονης αστρονομίας (1571 - 1630). Διατύπωσε τρεις νόμους από τους οποίους ο πρώτος ορίζει ότι οι κινήσεις των πλανητών είναι ελλείψεις με τον Ήλιο μία από τις εστίες τους.
Κοπέρνικος, Νικόλαος:
Περίφημος Πολωνός αστρονόμος (1474 - 1543). Ο πρώτος που καταπολέμησε το γεωκεντρικό σύστημα του Κλαύδιου Πτολεμαίου ως λαθεμένου και ο οποίος υποστήριξε την διπλή κίνηση των πλανητών, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία του Αρίσταρχου. Οι αντιλήψεις του πολεμήθηκαν από την Εκκλησία με σφοδρότητα, ο πάπας Παύλος Ε’ τον καταδίκασε και το βιβλίο του «Περί περιστροφής των ουρανίων σωμάτων» μπήκε στη μαύρη λίστα των απαγορευμένων να διαβαστούν.
Λαπλάς, Πιερ Σιμόν, μαρκήσιος ντε:
Σπουδαίος Γάλλος μαθηματικός και αστρονόμος (1749 - 1827). Ασχολήθηκε με τα προβλήματα της ουράνιας μηχανικής, συστηματοποίησε και συμπλήρωσε τις εργασίες προηγουμένων, απέδειξε ότι η Γη δεν έχει ακόμα ψυχρανθεί, όσο πίστευε ο Μπιφόν, και διατύπωσε την πρώτη επιστημονικά πειστική θεωρία για την κοσμογονία.
Νεύτων, Ισαάκ: Μεγάλος Άγγλος μαθηματικός, φυσικός, αστρονόμος και φιλόσοφος (1642 - 1727). Ασχολήθηκε με τα μαθηματικά και με πρακτικές εφευρέσεις και πρώτος κατασκεύασε το κατοπτρικό τηλεσκόπιο. Διατύπωσε τη θεωρία της παγκόσμιας έλξης, ανέλυσε το φως και ανακάλυψε τον απειροστικό λογισμό.
Παρμενίδης: Ελεάτης φιλόσοφος (520 - 454 π.Χ.). Έγραψε «Περί φύσεως» αλλά σώθηκαν ελάχιστα αποσπάσματα.
Πυθαγόρας: Μεγάλος μαθηματικός και φιλόσοφος από τη Σάμο (580 - 500 π.Χ.). Ιδρυτής της επιστήμης των μαθηματικών με περίφημες μελέτες για τις ιδιότητες των αριθμών. Ονομαστό είναι το «πυθαγόρειο θεώρημα» για τα ορθογώνια τρίγωνα. Οι μαθητές του διέδιδαν ότι είχε την ικανότητα να βρίσκεται ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά μέρη.
(Έθνος της Κυριακής, 13.8.2000) (τελευταία επεξεργασία, 2.9.2009)
(Με πληροφορίες από: Vsauce, historyreport)
Πηγή: news 247
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου