Σαν σήμερα 11 Οκτωβρίου 1758

11 Οκτωβρίου 1758. 

Γεννιέται ο Γερμανός αστρονόμος Χένρι Όλμπερς.

Γεννιέται ο Γερμανός αστρονόμος Χένρι Όλμπερς (Heinrinch Wilhelm Olbers, 1758 – 1840), που ανακάλυψε τους αστεροειδείς Παλλάδα και Εστία καθώς και 5 κομήτες. 

Έγινε περισσότερο γνωστός από το παράδοξο, που φέρει το όνομά του και που αναφέρεται στη λαμπρότητα του άναστρου ουρανού. Διαμόρφωσε το σπίτι του κατάλληλα και από εκεί έκανε με το δικό του τηλεσκόπιο παρατηρήσεις ολόκληρες νύχτες. 
Το 1779, επινόησε μια νέα μέθοδο προσδιορισμού της τροχιάς των κομητών και εξήγησε (1811) την αντίθετη κατεύθυνση ως προς τον Ήλιο, που έχει η ουρά αυτών. Το 1832, έκανε την πρόβλεψη ότι η Γη θα περάσει από την ουρά του κομήτη Μπήλα (Biella) και προκάλεσε ιδιαίτερο πανικό στην Ευρώπη.
Το παράδοξο του Όλμπερς (Olbers paradox) είναι το κοσμολογικό παράδοξο του σκοτεινού ουρανού, που παρατηρούμε κατά τη νύχτα, ενώ σύμφωνα με τα θεωρητικά δεδομένα έπρεπε να είναι ολόλαμπρος. 
Μια επιπόλαιη απάντηση στο ερώτημα αυτό θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη: «Διότι δεν υπάρχουν αρκετοί αστέρες στον ουρανό ή ακόμη ότι το φως των αστέρων που υπάρχουν δεν είναι αρκετά έντονο».
Η αλήθεια, όμως, δεν είναι τόσο απλή εφόσον την εποχή εκείνη του 19ου αιώνα, οι αστρονόμοι είχαν τη δυνατότητα να υπολογίσουν ότι η συνολική ενέργεια που θα έπρεπε να στέλνουν οι αστέρες κατά τη διάρκεια της νύχτας ήταν αρκετή, ώστε ο ουρανός κατά τη νύχτα να είναι εξίσου λαμπρός, όπως και κατά την ημέρα.
Στο σημείο αυτό, λοιπόν, η θεωρητική κοσμολογική άποψη εκείνης της περιόδου συγκρουόταν με την πραγματικότητα, δημιουργώντας ένα πραγματικό παράδοξο, που από τότε αναφέρεται ως «παράδοξο του Όλμπερς», σύμφωνα με το οποίο ένα άπειρο Σύμπαν θα έπρεπε κατ' ανάγκη να έχει έναν λαμπρό ουρανό τη νύχτα, εξαιτίας των απείρων λαμπρών άστρων που περιέχει.
Η απάντηση στο παράδοξο Όλμπερς άρχισε να διαμορφώνεται στη 10ετία του 1920, όταν ο Έντουιν Χαμπλ ανακάλυψε ότι το Σύμπαν διαστέλλεται και ότι όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται μεταξύ τους. 
Επί πλέον, όσο πιο μακριά κοιτάζουμε στο Διάστημα, τόσο πιο πολύ πηγαίνουμε πίσω στο παρελθόν, αφού το φως χρειάζεται αρκετό χρόνο για να φτάσει από εκεί έως εδώ. 
Αυτό σημαίνει ότι η ένταση του φωτός ενός μακρινού γαλαξία ελαττώνεται τόσο περισσότερο όσο μακρύτερα βρίσκεται ο δεδομένος γαλαξίας, λόγω της κοσμολογικής διαστολής, που μοιάζει με το φαινόμενο Ντόπλερ. 
Άρα από τους μακρινούς γαλαξίες δεχόμαστε μικρή ποσότητα ορατής ενέργειας.

Πηγή: astronomos.gr