1997,
ο HAL, το κομπιούτερ της ταινίας "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος", του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ενημερώνει το πλήρωμα του διαστημοπλοίου ότι, δημιουργήθηκε πριν από 4 χρόνια και συγκεκριμένα στις "12 Ιανουαρίου 1997". Στο βιβλίο του Άρθουρ Κλαρκ αναφέρεται η ίδια ημερομηνία αλλά ως χρονολογία αναφέρεται το 1992.
Ιδρύεται στο Λονδίνο ένας οργανισμός, που στον επόμενο χρόνο μετονομάζεται σε «Βασιλική Αστρονομική Εταιρεία».
Ιδρύεται στο Λονδίνο ένας οργανισμός, που στον επόμενο χρόνο μετονομάζεται σε «Βασιλική Αστρονομική Εταιρεία» και την αποτελούν οι διάσημοι αστρονόμοι John Herschel, Charles Babbage, James South, καθώς και μερικοί άλλοι.
Ο Τζων Χέρσελ (John Herschel, 1792 – 1871) ήταν γιος του Γουίλιαμ Χέρσελ και εγκαταστάθηκε (1833), επί 4 έτη στο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος, από όπου κατέγραψε τους αστέρες του νοτίου ημισφαιρίου του ουρανού, προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο του πατέρα του. Όταν επέστρεψε στην Αγγλία, το 1838, είχε καταγράψει 68.948 αστέρες και είχε συντάξει λεπτομερείς καταλόγους των νεφελωμάτων και των διπλών αστέρων.
Ο ίδιος συνεργάστηκε στενά με τον Σάουθ (James South), ο οποίος είχε την ικανότητα να κατασκευάζει τα λεπτά όργανα, που ήταν καταλληλότερα για την εργασία αυτή. Χάρη στον κατάλογο που συνέταξαν μεταξύ των ετών 1821 και 1823 και δημοσίευσαν, το 1824, στο επιστημονικό περιοδικό Φιλοσοφικές Ενέργεις, τιμήθηκαν με το χρυσό μετάλλιο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας και το 1825, με το βραβείο Λαλάντ της Γαλλικής Ακαδημίας των Επιστημών.
12 Ιανουαρίου 1986.
Εκτοξεύεται στο Διάστημα ο Αμερικανός αστροναύτης Φραγκλίνος Σανζντιάζ (Franklin Chang – Diaz).
Εκτοξεύεται στο Διάστημα ο Αμερικανός αστροναύτης Φραγκλίνος Σανζντιάζ (Franklin Chang – Diaz, γεν. 1950) και παίρνει μέρος στην αποστολή “STS – 24” (“61 – C”), η οποία αρχίζει στις 12.1.1986 με το διαστημικό λεωφορείο «Κολούμπια». Το πλήρωμά του αποτελούσαν άλλοι 5 αστροναύτες. Η διάρκεια της αποστολής ήταν 6 ημ. και 2 ώ.
Ο ίδιος αστροναύτης έλαβε μέρος και στην αποστολή “STS – 34”, που πραγματοποιήθηκε, στις 18.10.1989, με το «Ατλαντίς» και με πλήρωμα άλλους 4 αστροναύτες, ανάμεσα στους οποίους και δύο γυναίκες. Η αποστολή αυτή τοποθέτησε τη διαστημική συσκευή «Γαλιλαίος» σε τροχιά γύρω από τη Γη. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ο «Γαλιλαίος» έγινε το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που μπήκε σε τροχιά γύρω από το Δία.
Ο ίδιος αστροναύτης έλαβε μέρος και στην αποστολή “STS – 46”, η οποία άρχισε στις 31.7.1992 με το διαστημικό λεωφορείο «Ατλαντίς» και με σκοπό την ανάπτυξη του Ευρωπαϊκού Επανακτήσιμου Μεταφορέα «Εύρηκα» (“Eureca”), δηλ. μιας ελεύθερης ιπτάμενης επιστημονικής εξέδρας της ESA. Στην πτήση αυτή το σκάφος έκανε 126 περιφορές γύρω από τη Γη και προσγειώθηκε στο διαστημικό κέντρο «Κένεντυ», στις 8.8.1992. Στην αποστολή μετείχαν επί πλέον 5 αστροναύτες.
Ο ίδιος αστροναύτης έλαβε μέρος και στην αποστολή “STS – 60”, η οποία άρχισε στις 3.2.1994, με το «Ντισκάβερυ» και τελείωσε στις 11.2.1994. Το πλήρωμά της αποτελούσαν άλλοι 5 αστροναύτες.
Ο ίδιος, επίσης, αστροναύτης έλαβε μέρος στην αποστολή “STS – 75”, η οποία έγινε με το «Κολούμπια», στις 22.2.1996 και ήταν διάρκειας 16 ημερών. Στο 7μελές πλήρωμα συμμετείχαν δύο Ιταλοί και ένας Γάλλος αστροναύτης.
Ο ίδιος, ακόμη, αστροναύτης έλαβε μέρος στην αποστολή “STS – 91”, η οποία άρχισε στις 2.6.1998 με το «Ντισκάβερυ» και τελείωσε στις 12.6.1998 με τη συμμετοχή και άλλων 5 αστροναυτών. Κύριος σκοπός ήταν η σύνδεση με τον ρωσικό διαστημικό σταθμό «Μιρ».
Ο ίδιος, τέλος, αστροναύτης έλαβε μέρος για 7η φορά στην αποστολή “STS – 111”, η οποία ξεκίνησε, στις 5.6.2002, με το «Εντέβορ» και τελείωσε, στις 19.6.2002. Συμμετείχαν ακόμη άλλοι 6 αστροναύτες. Προορισμός και πάλι ήταν ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός, όπου τρεις αστροναύτες αποτέλεσαν το 5ο πλήρωμα αυτού και αντικατέστησαν άλλους τρεις.
12 Ιανουαρίου 1997.
Εκτοξεύεται το ιαπωνικό διαστημικό ραδιοτηλεσκόπιο «ΧΑΛΚΑ» (“HALCA” – Εξαιρετικά προηγμένο Εργαστήριο Επικοινωνιών και Αστρονομίας).
Εκτοξεύεται το ιαπωνικό διαστημικό ραδιοτηλεσκόπιο «ΧΑΛΚΑ» (“HALCA” – Εξαιρετικά προηγμένο Εργαστήριο Επικοινωνιών και Αστρονομίας), με πύραυλο “ISAS M – V”, από το διαστημικό κέντρο Καγκοσίμα (Kagoshima) της Ιαπωνίας, στα πλαίσια της διαστημικής συμβολομετρίας. Ο δορυφόρος, αφού τέθηκε σε τροχιά, ανέπτυξε ένα ραδιοτηλεσκόπιο με παραβολικό κάτοπτρο – αντένα διαμέτρου 8,5 μ, το οποίο συνέλεγε ηλεκτρονικά όλες τις πληροφορίες από τα διάφορα γήινα ραδιοτηλεσκόπια και τις επανεξέπεμπε στις διάφορες βάσεις της Γης.
12 Ιανουαρίου 2005.
Εκτοξεύεται από το ακρωτήριο Κανάβεραλ το διαστημικό σκάφος της ΝΑΣΑ «Ντιπ Ιμπάκτ» (“Deep Impact” = «Μεγάλη Πρόσκρουση»).
Εκτοξεύεται από το ακρωτήριο Κανάβεραλ το διαστημικό σκάφος της NASA «Ντιπ Ιμπάκτ» (“Deep Impact” = «Μεγάλη Πρόσκρουση» ή «Ιμπακτόρ» [“Impactor”]) με πύραυλο «Μπόιγκ – Δέλτα – 2» (“Boeing – Delra ΙΙ”) για εξάμηνη αποστολή προς τον κομήτη «Τέμπελ – 1» (“Tempel – 1”) προκειμένου να τον πλήξει και να ανοίξει έτσι μια τρύπα στον πυρήνα του αρκετά μεγάλη, σχεδόν σαν το Κολοσσαίο.
Το σκάφος είχε μέγεθος αυτοκινήτου και, στις 4.7.2005, απελευθέρωσε ένα χάλκινο βλήμα βάρους 370 κιλών και μεγέθους όσο ένα πλυντήριο, το οποίο έπληξε τον κομήτη από απόσταση 500 χλμ. και άνοιξε έναν κρατήρα επάνω του διαμέτρου από 50 – 250 μ.
Η πρόσκρουση παρατηρήθηκε και με τα τηλεσκόπια της Γης, όταν αυτή απείχε περίπου 133 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον κομήτη. Επίσης παρατηρήθηκε από τα τηλεσκόπια του διαστήματος «Χαμπλ», «Τσάντρα», «Ροζέτα» κ.ά. Η αποστολή έληξε στις 3 Αυγούστου 2005, το διαστημόπλοιο, όμως, έφυγε εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από το σημείο της πρόσκρουσης.
12 Ιανουαρίου 2005, εκτοξεύεται το Ντιπ Ιμπακτ με προορισμό τον κομήτη 9P/Τέμπελ 1, με τον οποίο και συγκρούστηκε στις 4 Ιουλίου 2005 δίνοντας την ευκαιρία για μελέτη του εσωτερικού του πυρήνα του κομήτη. Το μητρικό σκάφος της αποστολής, αφού ξαναπέρασε απο την Γη για μια βαρυτική ώθηση, μετονομάστηκε σε EPOXI και ξεκίνησε μια νέα αποστολή για να μελετήσει εξωηλιακούς πλανήτες και τον κομήτη
Χάρτλεϊ 2
Ο πυρήνας του κομήτη το 2005 από το Ντιπ Ιμπακτ
Η στιγμή της πρόσκρουσης από το Ντιπ Ιμπακτ
12 Ιανουαρίου 1906 (30 Δεκεμβρίου 1905 στο Ιουλιανό ημερολόγιο),
γεννιέται ο Ρώσος Σεργκέι Κορολιόφ, αρχιμηχανικός και σχεδιαστής πυραύλων κατά την διάρκεια του αγώνα κατάκτησης του διαστήματος, τις δεκαετίες 1950 και 1960
O Σεργκέι Πάβλοβιτς Κορολιόφ (ρωσ. Сергей Павлович Королёв, ΔΦΑ: [sʲɪrˈgʲej ˈpavɫəvʲɪt͡ɕ kɐrɐˈlʲɵf] γνωστός και με τη λανθασμένη προφορά Κορόλεφ) υπήρξε ο μεγάλος αρχιτέκτονας των διαστημικών επιτευγμάτων της Σοβιετικής Ένωσης κατά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Η ζωή του
Ο Σεργκέι Κορολιόφ γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1907. Κατά το διάστημα του Μεσοπολέμου συμμετείχε σε ερασιτεχνικές ομάδες που εφάρμοζαν κάμερες σε πυραύλους και τους εκτόξευαν ψηλά πάνω από την ατμόσφαιρα και κινηματογραφούσαν τη Γη από ύψος περίπου 20 μιλίων. Στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου εξορίστηκε σε γκούλαγκ με την κατηγορία της προδοσίας που στην πραγματικότητα δεν διέπραξε. Πέρασε εκεί έξι χρόνια, όταν ο ίδιος ο Στάλιν έδωσε διαταγή για την αποφυλάκισή του. Δουλειά του ήταν να αποκρυπτογραφήσει για τους Ρώσους την τεχνολογία των γερμανικών πολεμικών πυραύλων, των λεγόμενων V2. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου υπήρξε ο αρχισχεδιαστής των Σοβιετικών. Η ταυτότητά του παρέμεινε κρατικό μυστικό μέχρι τον θάνατό του στις 14 Ιανουαρίου 1966 από καρδιακή προσβολή.
Το-Νιου-Σας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου