Copyright ESA/NASA/SOHO/LASCO/EIT
Η νυχτερινή πλευρά της επίγειας μαγνητόσφαιρας αποτελεί μια δομημένη μαγνητοουρά, που αποτελείται από ένα φύλλο πλάσματος σε χαμηλά γεωγραφικά πλάτη που στριμώχνεται μεταξύ των δύο περιοχών που ονομάζονται λοβοί μαγνητοουράς. (Περισσότερα)
Το Σέλας είναι η πιο ορατή εκδήλωση της επίδρασης του Ήλιου στη Γη, αλλά πολλές πτυχές αυτών των θεαματικών επιδείξεων δεν είναι επαρκώς κατανοητές.
Χάρη στους δορυφόρους "Σύμπλεγμα" της ESA και "Εικόνα" της NASA που εργάζονται μαζί, ο συγκεκριμένος τύπος του πολύ υψηλού γεωγραφικού πλάτους σέλαος τώρα έχει εξηγηθεί.
Παρόλο που χωρίζονται από περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο και τη Γη, συνδέονται με τον ηλιακό άνεμο.
Αυτό το ρεύμα πλάσματος - ηλεκτρικά φορτισμένα υποατομικά σωματίδια - εκτοξεύονται από τον Ήλιο και ταξιδεύουν σε όλο το ηλιακό μας σύστημα, μεταφέροντας το δικό του μαγνητικό πεδίο μαζί.
Ανάλογα με το πώς αυτό το «διαπλανητικό μαγνητικό πεδίο» είναι ευθυγραμμισμένο με το μαγνητικό πεδίο της Γης κατά την άφιξή του, μπορεί να υπάρξουν διάφορα αποτελέσματα.
Στο σημείο όπου τα δύο πεδία συναντώνται, σημείο του μαγνητικού πεδίου βόρεια της Γης.
Εάν το διαπλανητικό πεδίο είναι στραμμένο νότια, τότε μπορεί να συμβεί η «μαγνητική επανασύνδεση», όταν οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου δείχνουν σε αντίθετες κατευθύνσεις, αυθορμήτως χωρίζονται και επανασυνδέονται με άλλες κοντινές γραμμές του πεδίου.
Ο σχηματισμός ενός θήτα σέλαος
Copyright ESA/NASA/R. Fear et al (2014)
Αριστερά: Η ανάπτυξη του σέλαος θήτα στις 15 Σεπτεμβρίου 2005, όπως φαίνεται από το "ΕΙΚΟΝΑ" μακράς-υπεριώδους ευρείας ζώνης απεικόνιση κάμερας της ΝΑΣΑ.
Αυτό ανοίγει την πόρτα για το πλάσμα του ηλιακού ανέμου που εισέρχεται στην μαγνητόσφαιρα - μαγνητική «φούσκα» της Γης.
Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύχρωμες εμφανίσεις στο νυχτερινό ουρανό που είναι γνωστές ως οι βόρειες ή οι νότιες φωτεινές ενδείξεις που παράγονται όταν τα σωματίδια κατευθύνονται κατά μήκος των γραμμών του μαγνητικού πεδίου της Γης και τα άτομα που συγκρούονται ψηλά στην ατμόσφαιρα.
Η αλληλεπίδραση με άτομα οξυγόνου οδηγεί σε μια πράσινη ή, πιο σπάνια, κόκκινη λάμψη στον ουρανό τη νύχτα, ενώ τα άτομα αζώτου αποδίδουν μπλε και μοβ χρώματα.
Κανονικά, η κύρια περιοχή για αυτήν την εντυπωσιακή εμφάνιση είναι το «ωοειδές σέλας», το οποίο βρίσκεται περίπου 65-70 μοίρες βόρεια ή νότια του ισημερινού, που περιβάλλει τα πολικά καλύμματα.
Το σέλας θήτα όπως φαίνεται από το δορυφόρο "Εικόνα" της ΝΑΣΑ στις 15 Σεπτεμβρίου 2005
Copyright NASA/R. Fear et al (2014)
Οι πράσινες γραμμές δείχνουν το γεωγραφικό πλάτος και μήκος των γραμμών και των περιγραμμάτων των ηπείρων., Η Αυστραλία είναι προς τα δεξιά, η Νότια Αμερική είναι προς τα αριστερά και η Ανταρκτική είναι στη μέση. (Περισσότερα)
Αλλά όταν το διαπλανητικό μαγνητικό πεδίο επισημαίνεται προς το βορρά,μπορεί να συμβεί το σέλας σε ακόμα υψηλότερα γεωγραφικά πλάτη.
Ένας τύπος είναι γνωστός ως «σέλας θήτα», επειδή φαίνεται από τα ανωτέρω να μοιάζει με το Ελληνικό γράμμα θήτα - ένα ωοειδές με μια γραμμή που διέρχεται μέσα από το κέντρο.
Ένας τύπος είναι γνωστός ως «σέλας θήτα», επειδή φαίνεται από τα ανωτέρω να μοιάζει με το Ελληνικό γράμμα θήτα - ένα ωοειδές με μια γραμμή που διέρχεται μέσα από το κέντρο.
Αν και η γένεση των εκπομπών του ωοειδούς σέλαος είναι αρκετά καλά κατανοητή, η προέλευση του σέλαος θήτα ήταν ασαφής μέχρι τώρα.
Μια ιδέα, προέρχεται από τα σωματίδια που παρατηρήθηκαν στους δύο «λοβούς» περιοχών της μαγνητόσφαιρας.
Το πλάσμα μέσα στους λοβούς είναι συνήθως κρύο, αλλά οι προηγούμενες παρατηρήσεις δείχνουν ότι το σέλας θήτα συνδέεται με ασυνήθιστα καυτό λοβό πλάσματος, αν και φαινόταν αρκετά ασαφές.
Το πλάσμα μέσα στους λοβούς είναι συνήθως κρύο, αλλά οι προηγούμενες παρατηρήσεις δείχνουν ότι το σέλας θήτα συνδέεται με ασυνήθιστα καυτό λοβό πλάσματος, αν και φαινόταν αρκετά ασαφές.
Δείτε το βίντεο εδώ
Credit: NASA / UC Berkeley / Robert Fear (University of Southampton)
Μια ταινία του σέλαoς της Γης όπως παρατηρείται από τoν δορυφόροο ΕΙΚΟΝΑ. Το "μεταβατικό τόξο" (ή σέλας θήτα) εμφανίζεται στην αριστερή πλευρά, όταν το ρολόι (κάτω δεξιά) περνάει τις 4.30.
"Οι δυνατότητες που συζητήθηκαν από τις πρώτες δορυφορικές παρατηρήσεις του φαινομένου έγιναν στη δεκαετία του 1980", περιγράφει ο Robert Fear του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον στη Βρετανία (πρώην του Πανεπιστημίου του Λέστερ), και κύριος συγγραφέας του εγγράφου αναφοράς των αποτελεσμάτων στο "Επιστήμη" αυτή την εβδομάδα.
«Στο παρελθόν δεν ήταν σαφές εάν αυτό το καυτό πλάσμα ήταν αποτέλεσμα της άμεσης ηλιακής εισόδου του ανέμου μέσω των λοβών της μαγνητόσφαιρας, ή αν το πλάσμα κατά κάποιο τρόπο σχετιζόταν με το φύλλο πλάσματος στη νυχτερινή πλευρά της Γης.
"Μια ιδέα είναι ότι η διαδικασία της μαγνητικής επανασύνδεσης στην νυχτερινή πλευρά της Γης, προκαλεί μια συσσώρευση του «παγιδευμένου» καυτού πλάσματος στους υψηλότερους λοβούς γεωγραφικού πλάτους."
To-New-Sas
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου