Διαγαλαξιακός «άνεμος» απογυμνώνει γαλαξίες

Credit: Suresh Sivanandam; Dunlap Institute for Astronomy & Astrophysics

Μια σύνθετη εικόνα δείχνει το γαλαξία NGC 4522 στο Σμήνος της Παρθένου, το κοντινότερο μεγάλο σμήνος γαλαξιών στη δική μας τοπική ομάδα των γαλαξιών.

 (β) τα αέρια συστατικά του να διασκορπίζονται εξαιτίας του διαγαλαξιακού «άνεμου». Ο γαλαξίας NGC 4522 φαίνεται στην εικόνα (από την φωτογραφία του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble) με μπλε χρώμα, ενώ με κόκκινο χρώμα βλέπουμε (από τα δεδομένα από το τηλεσκόπιο Spitzer) τα αέρια συστατικά, κυρίως υδρογόνο, που διαφεύγουν από τον γαλαξία. Ο Γαλαξίας στην εικόνα κινείται προς τα κάτω και προς τα μέσα σε σχέση με το επίπεδο της εικόνας

Λιγότεροι νέοι αστέρες στους γαλαξίες που ανήκουν σε σμήνη

Αστρονόμοι από τα πανεπιστήμια του Τορόντο και της Αριζόνα επιβεβαίωσαν για πρώτη φορά με παρατηρησιακά δεδομένα την αιτία που η δημιουργία καινούριων άστρων είναι πιο περιορισμένη στα σμήνη γαλαξιών απ’ ό,τι στους «μοναχικούς» γαλαξίες. 

Σύμφωνα με  την ερευνητική ομάδα, όταν ένας γαλαξίας εντάσσεται σε μια τέτοια ομάδα, τότε ο διαγαλαξιακός «άνεμος» διασκορπίζει τα αέρια συστατικά του, που είναι η «πρώτη ύλη» για να «γεννηθούν» νέοι αστέρες.

Οι επιστήμονες εδώ και χρόνια υπέθεταν πως καθώς ένας γαλαξίας προσεγγίζει ένα σμήνος, τότε αλληλεπιδρά με το νέφος θερμού αερίου που βρίσκεται στο κέντρο της ομάδας. Με δεδομένο ότι ο γαλαξίας κινείται με ταχύτητα χιλιάδων χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, το νέφος λειτουργεί σαν «άνεμος», διασκορπίζοντας τα αέρια χωρίς να διαταράξει τα άστρα του.
Η διαδικασία είναι γνωστή ως "πίεση απογύμνωσης".

Μέχρι σήμερα, ωστόσο, οι ειδικοί θεωρούσαν πως από αυτή τη διαδικασία δεν επηρεάζονται τα πυκνά νέφη υδρογόνου, από τα οποία δημιουργούνται οι νέοι αστέρες. «Αντίθετα, εμείς βρήκαμε πως ούτε το υδρογόνο μπορεί να αντισταθεί στον “άνεμο”, λέει ο Σούρες Σιβαναντάμ από το πανεπιστήμιο του Τορόντο.

«Για περισσότερα από 40 χρόνια, προσπαθούμε να καταλάβουμε για ποιον λόγο τα σμήνη γαλαξιών έχουν πολύ λιγότερους αστέρες μικρής “ηλικίας”, συγκριτικά με τον Γαλαξία μας. 

Τώρα όμως παρατηρήσαμε σε δράση τον μηχανισμό που προκαλεί αυτό το φαινόμενο και ο οποίος αποτελεί μια σημαντική φάση στην εξέλιξη των γαλαξιών, από την εποχή του πρώιμου σύμπαντος μέχρι σήμερα», προσθέτει ο Τζορτζ Ρίκε από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

Τα αποτελέσματα της ομάδας δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Astrophysical Journal στις 10 Νοεμβρίου. Καθώς προέρχονται από την παρατήρηση τεσσάρων διαφορετικών γαλαξιών, σε φάση «ένταξης» σε σμήνη, υποδεικνύουν πως ο μηχανισμός αποτελεί κανόνα στην ιστορία του σύμπαντος.


Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν μετρήσεις από τα τηλεσκόπια Spitzer και Hubble στο ορατό, το υπέρυθρο και στο φάσμα εκπομπής του υδρογόνου, όπως επίσης και παλιότερα δεδομένα από επίγεια τηλεσκόπια. Όπως καταλήγει ο Ρίκε, με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να δουν να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους η διαδικασία που υπέθεταν πριν ξεκινήσουν τις αναλύσεις.

Η μελέτη: iopscience.iop.org


Από: dunlap.utoronto.ca



To-New-Sas

Πηγή: phys.org naftemporiki.gr - physicsgg