Η ερμηνεία του σύμπαντος και η ταινία τρόμου "Dead of Night" του 1945

Οι επιστήμονες Thomas Gold, Hermann Bondi και Fred Hoyle, στα μέσα της δεκαετίας του 1940, διατύπωσαν την θεωρία της σταθερής κατάστασης.
Η θεωρία αυτή υπήρξε το αντίπαλο δέος της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης όσον αφορα τη δημιουργία του σύμπαντος.

Σύμφωνα με το μοντέλο της σταθερής κατάστασης κάποιες περιοχές του σύμπαντος όντως διαστέλλονται, αλλά επειδή παράλληλα δημιουργείται συνεχώς νέα ύλη από το τίποτα, η πυκνότητα του σύμπαντος δεν αλλάζει.

Η θεωρία, αν και δεν εξηγούσε διεξοδικά το πως η ύλη ξεπηδά μυστηριωδώς από το πουθενά (μήπως το εξηγεί η θεωρία της μεγάλης έκρηξης;;), αντιμετώπιζε το σύμπαν ως άχρονο, δίχως αρχή και τέλος. Το σύμπαν απλά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.

Η έμπνευση για τη θεωρία της σταθερής κατάστασης λέγεται ότι προήλθε από μια ταινία τρόμου του 1945, το “Dead of Night“. Στο τέλος αυτής της ταινίας, που αποτελούνταν από ιστορίες φαντασμάτων, γινόταν μια αναπάντεχη ανατροπή: το έργο τέλειωνε με την ίδια σκηνή που άρχιζε. Ήταν με λίγα λόγια μια κυκλική ταινία, χωρίς αρχή και τέλος (δείτε ένα απόσπασμα της ταινίας ΕΔΩ).

Απο εκεί υποτίθεται ότι εμπνεύστηκαν οι τρεις επιστήμονες τη θεωρία τους για το σύμπαν, που επίσης δεν είχε αρχή και τέλος…
Όμως αργότερα, ο Gold έβαλε τα πράγματα στη θεση τους, λέγοντας: νομίζω ότι είχαμε δει την ταινία μερικούς μήνες νωρίτερα και, αφού πρότεινα στους άλλους τη θεωρία της σταθερής κατάστασης, είπα, “δεν θυμίζει κάπως το Dead of Night”;
ΠΗΓΗ: Michio Kaku “Παράλληλοι κόσμοι”, εκδόσεις Τραυλός

(*) Η θεωρία της σταθερής κατάστασης αποσύρθηκε μόλις ανακαλύφθηκε από τους Penzias και Wilson η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου, που προέβλεπε η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Μια βελτιωμένη έκδοση της θεωρίας σταθερής κατάστασης είναι η κοσμολογία ημιστατικής κατάστασης (Quasi steady state cosmology, QSSC), η οποία προτάθηκε το 1993 από τούς Fred Hoyle, Geoffry Burbidge και Jayant Narlikar. Διαβάστε για τα βασικά χαρακτηριστικά της θεωρίας αυτής ΕΔΩ