Κάθε χειμώνα, στα υψηλά γεωγραφικά πλάτη (κοντά στους πόλους), το διοξείδιο του άνθρακα συμπυκνώνεται από την ατμόσφαιρα του Άρη στην επιφάνεια του εδάφους, σχηματίζοντας ένα εποχιακό πολικό κάλυμμα.
Την άνοιξη, η ακτινοβολία του Ήλιου διαπερνά αυτό το ημιδιαφανές στρώμα ξηρού πάγου και αρχίζει να θερμαίνει το έδαφος από κάτω.
Ο πάγος σ’ επαφή με το έδαφος, εξαχνώνεται (από στερεό γίνεται κατ’ ευθείαν αέριο) και το παραγόμενο αέριο εγκλωβίζεται ανάμεσα στο έδαφος και την κάτω επιφάνεια του εποχιακού στρώματος πάγου. Όταν όμως η πίεση υπερβεί την αντοχή του πάγου, αυτός ραγίζει και ανοίγει και το συσσωρευμένο αέριο ξεφεύγει βίαια. Όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, το αέριο μπορεί να συμπυκνωθεί τοπικά κοντά στο σημείο διαφυγής, σχηματίζοντας λαμπρά ριπίδια.
Τα σκοτεινόχρωμα ριπίδια είναι λεπτόκοκκο υλικό από το έδαφος, που παρασύρεται στην άνω επιφάνεια του πάγου από το αέριο, που ξεφεύγει. Τα ελαφρά αυτά σωματίδια παρασύρονται επίσης προς την κατεύθυνση του πνέοντος ανέμου και αποτίθενται σε σκοτεινόχρωμα ριπίδια στην επιφάνεια του πάγου, όπου και ίσως να βυθίζονται αργά μέσα σ’ αυτόν. Οι συστοιχίες των σκούρων ριπιδίων σκιαγραφούν την αρχική ρωγμή, πού είναι η πηγή του διαφεύγοντος αερίου.
Απόδοση στα ελληνικά: Αριστείδης Σκουρτόπουλος
ΠΗΓΗ: http://hirise.lpl.arizona.edu
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου